Uzun müddət xatirə yazmağı xoşlamamışam. Elə indi də xoşlamıram. Xatirə yazmaq istəyirəm, məqalə alınır.  İndi-indi inanmışam: xatirə «xüsusi növ» ədəbiyyatdır. Özümə deyirəm: ədəbiyyatda  bu «xüsusi növ» ədəbiyyata ömür sərf eləyən böyük istedad sahibləri olub, elə indi də var, yəqin ki, gələcəkdə də olacaq.
Mənim zənnimcə, burada ən çətin məsələ haradan başlamaqda deyil, necə başlamaqdır. Özümə deyirəm: xatirə  yazmaqda ən düzgün  yol hadisələrə  düzgün yanaşmaq, olanı olduğu kimi təqdim eləmək lazımdır.  Uzun müddət bu sənətin belini qıran  həyat hadisələrini  «hansı mövqedən»  yazmalısan! nidasına cavab verə  bilməməyimiz olub. Bu, həm  «böyük ədəbiyyat»a (nəsrə, poeziyaya, dramaturgiyaya – belə deyək), həm də «kiçik  ədəbiyyat»a  (qoy xatirə ədəbiyyatına belə deyək) münasibətdə öz işini görməyib.  Bu münasibətə münasibətinin  Ə.Vəliyev haqqında deyəcəyim sözə, danışacağım xatirəyə  bəlkə də az dəxli var, bəlkə də buna sonra diqqət yönəltməyim daha gərəkli idi.  Deyəcəyimg budur ki, o da inqilabı «qırmızı bayraqlı ədəbiyyatla»  qarşılayan yazıçılardan və inqilab  övladı kommunistlərdən idi