BİR İNSANA İNAMIMI İTİRDİM
Ağ yol idi... ikimiz bir qaraltı Nağıl kimi: işıq yandı, it hürdü... Yarı yolda qədəmləri daraldı, Yarı yolda inamımı itirdim.
A yalquzaq, tək deyilsən bu dəfə Sizin olsun - bizim olmaz bu cığır. İkiliyi yarıtmadı bu səfər, Görək indi tənhalıqdan nə çıxır.
Elə bildim göy meşələr axnadı, Ağ bulaqlar bir də nə vaxt durula... Bu gün uçan quşlara da baxmadım, "Məni görüb qanadları qırılar"...
Çox yaxşılar yamanlaşdı gözümdə, Çox vədələr dumanlaşdı gözümdə, Düz əhd-ilqar yarğanlaşdı gözümdə, Bir insana inamımı itirdim.
Elə bildim küsdürmüşəm səhəri, Dan yerini kilidlədim dan üzü. Qara yelkən, qanadını çək bəri, Bu dəryanın dalğasında dağ üzür.
Ümid yolu köhnə yoldu, bilirəm, Ayaq geri, göz irəli səslədi. Dönüşünə ümid yoxdu, bilirəm, Ancaq yenə ümidimi kəsmədim.
Bir ömürdən bir-ikicə yaz qalıb, Öz qorumdan öz tayamdı od alan. Mənim kimi uduzanlar az qalıb, Özgə bəxti haqlamasın o talan.
Yamaq tutan qəlbə bölük deyərlər, Dostdan gələn dərdə "böyük"- deyərlər Belə dosta İsmi Dönük deyərlər, Bir insana inamımı itirdim.
Pitsunda, 7 sentyabr, 1981
|