 |
|
|
BİRİ MƏNƏ ŞAİR DEDİ...
Biri mənə şair dedi,
Dondum yerimdə.
Hər çiynimdən
asıldı bir
qurğuşun tayı.
Dünya məndən yer istədi bəbəklərimdə,
Elə bil ki, canlı yoxdu məndən savayı.
Ağılların uçurumuna ütü çəkməli,
Ürəklərin zülmətinə enmək istədi.
Qələm dostum, yaxşı rahla əsgər çəkməni,
Qanlar tökən dişləri bəs kim tökəcəkdi.
Bir ölkənin caynağından ölkə saldırıb,
Neçə-neçə bölünənlə bölünməliyəm.
Bir ölkənin sağlığına badə qaldırıb,
Bir ölkənin göz yaşına bələnməliyəm.
Tamahlar var, məqam tapıb orbitə çıxsa,
Qitələrin gözlərinə qor atacaqdır.
Yer şarını bir nar kimi ovcunda sıxsa,
Tamahsıyıb, ulduzlara tor atacaqdır.
Neçə ümid gəmisini sürər qanında,
Bələdçiyə möhtac olan qərib duyğu var.
Bir qarışqa yuvasını dağıdanın da
Nə vaxtdansa Qacarınan qohumluğu var.
Öz şöhrəti heykəlinə dəmir əridən
Vətəndaşın vətəni də bir evdir ancaq.
Vətən üçün can əridən, ömür əridən --
Bir daşa da minnət qoyub, pay ummayacaq.
Dodağından bir yarımçıq ümid doğmayan
Beyni batıq, ağlı yatıq riyakara bax!
Qızıl-qızıl qayçılarla tale doğrayan
O əlləri miz üstündə kim doğrayacaq...
Uşaq yüklü analara muştuluq məndən:
Şair əli gülüş əkən bağban kimidir!
Yer üzünün hər küncünə yönələ bilən --
Buludlara nur daşıdan sarban kimidir!
1970
|
|
|
|
|
|
| |  | | Bizim Nizami yaşlı ağsaqqal, müdrik poeziyamız, eyni zamanda, həmişə gənclik həvəsli, gənclik ehtiraslı olub.  Əsl sənət «söz oxuna meylli» deyil Başqa cür desək, sənətkar insan da dağlar kimidir. Şair doğmalığı, şair yadlığı! Təbiət arxayın idi, toxtaq idi. Ancaq zaman elə zaman idi ki, Uzun müddət xatirə yazmağı xoşlamamışam. Elə indi də xoşlamıram. Niyyətimiz haradır, Mənzilimiz?... Ucalıq, mərdlik və dostluq poeziyası
| | | | | |
|
|
