 |
|
|
KOMSOMOLA KEÇDİYİM GÜN
Komsomola keçdiyim gün
xatırımdadır.
Səhərlərin ən durusu o yaz səhəri...
O günlərin acısı da
indi bal dadır.
Payız fəslim
yollarıma yaz gülü sərir.
Yadımdadır mənim kimi
bir dəstə uşaq
Rayondan geri döndü
fit çala-çala.
Yol qırağı
kollar pilə,
daş-qaya yumşaq...
Hamarlandı öz-özünə
hər dik, hər çala.
Nazik qədək pencəyimin cibi düyməli,
Düymə üstən
bir sancaq da vurmuşdum hələ.
Sol cibimin üstündəydi
elə sağ əlim,
Haqqı nəydi bu ünvana külək yönələ.
Qırmızı rəng görünürdü
bağlı cibimdən --
Ağ çiçəklər, sarı güllər qırmızılaşdı.
Bir burulğan quş topası
qaya dibində
Çəmənliyə pərdə atdı qırmızı, yaşıl.
Buluda bax,
qanadını sallayıb yerə;
Saçlarıma sığal çəkib,
ötür astaca.
E-hey! - deyib daş atıram gölməçələrə,
Qurbağalar gözlərini
örtür astaca.
Elə bil ki, bir sözümə, səsimə bənddi, --
Qaya qopub dağ döşündən,
haray qopartdı.
Bir dərənin boğazında balaca kəndim
Dərə-dərə şaxələndi,
dam-dam boy atdı.
Atam dedi:
-- Sabah gedib aşlı gön allam,
Komsomolun çarığı da qoy incə olsun.
Anam tutdu əllərini göyə ki,
“Allah,
Yetimlər də balam kimi sevincək olsun!”
O günlərin acısı da indi bal dadır,
Komsomola keçdiyim gün xatırımdadır...
1970
|
|
|
|
|
|
| |  | | Bizim Nizami yaşlı ağsaqqal, müdrik poeziyamız, eyni zamanda, həmişə gənclik həvəsli, gənclik ehtiraslı olub.  Əsl sənət «söz oxuna meylli» deyil Başqa cür desək, sənətkar insan da dağlar kimidir. Şair doğmalığı, şair yadlığı! Təbiət arxayın idi, toxtaq idi. Ancaq zaman elə zaman idi ki, Uzun müddət xatirə yazmağı xoşlamamışam. Elə indi də xoşlamıram. Niyyətimiz haradır, Mənzilimiz?... Ucalıq, mərdlik və dostluq poeziyası
| | | | | |
|
|
