 |
|
|
QOCA
Əkdiyi çiçəklər göyərir
hər bahar gələndə,
Sancdığı tənəklər göyərir
hər bahar gələndə
Elə bil o keçən arzular,
Diləklər göyərir
hər bahar gələndə.
Uşaqlıq qayıdır, dodağı
Dolu bir sevinclə, gülüşlə.
Cavanlıq qayıdır, torpağı
Titrədən qürurlu yerişlə.
O sanki yenidən doğulur
hər bahar gələndə.
Torpağı qızdıran
havalar gələndə.
Qıçları titrəyə-titrəyə
Tələsir bağçaya.
Əl atır külüngə, vedrəyə,
Tələsir bağçaya.
Deyirsən kəsilsə ayağı
Təbiət günəşi kəsəcək;
Çiçəklər körpə tək ağlayıb,
Ağaclar qocadan küsəcək.
Geciksə, nəğməsiz qalacaq
Təzəcə dil açan yarpaqar.
Geciksə, yarışil olacaq
Cərrahı gözləyən budaqlar.
Harada itirsən onu sən
Bir ağac dibində yenə gəz.
İşini az bilməz alimdən,
Yerini nazirlə dəyişməz.
Qocaya “nə yaman qocalıb”
deyənlər tapılır.
“Az işlə, ömrünə az qalıb”
deyənlər tapılır.
Onsuz da öləcək, bilir o,
Başını bulayıb gülür o:
Bəs işsiz, bir qara daş kimi...
Bu ağır bir ölüm deyilmi?
Biz gedək, bizimlə dünyanın
İşığı keçəsi deyildir.
Əlindən yapışıb insanın
Həyat ki, köçəsi deyildir.
Şərt odur köçəndə göstərək
Bir ömrün tutduğu yeri biz.
Ən təzə binadan düşən bir
Kərpic tək bilinsin yerimiz.
Oktyabr 1965
|
|
|
|
|
|
| |  | | Bizim Nizami yaşlı ağsaqqal, müdrik poeziyamız, eyni zamanda, həmişə gənclik həvəsli, gənclik ehtiraslı olub.  Əsl sənət «söz oxuna meylli» deyil Başqa cür desək, sənətkar insan da dağlar kimidir. Şair doğmalığı, şair yadlığı! Təbiət arxayın idi, toxtaq idi. Ancaq zaman elə zaman idi ki, Uzun müddət xatirə yazmağı xoşlamamışam. Elə indi də xoşlamıram. Niyyətimiz haradır, Mənzilimiz?... Ucalıq, mərdlik və dostluq poeziyası
| | | | | |
|
|
