Qarşımda yaralanmış
Bir şir heykəli durur:
Neva kimi qəzəbli,
Pyotr kimi məğrur...
Uşaqlı anaların
Döşündən keçib gələn,
Ağ mərmər binaların
İçindən keçib gələn
Bir faşist mərmisindən
Heykəl də yaralanıb!
Yıxılmayıb şir heykəl,
Şir kimi də dayanıb...
Sol pəncəsi torpaqda,
Sağ pəncəsində bir şar.
Gözlərinə qan damıb,
Yaxın getmə, parçalar!
Bir az sağa qanrılıb,
Gileylənir Nevaya;
Deyəsən dili çatmır
Yarasını yalaya...
Hanı onu yaradan?! --
Sənətkarı gəzir şir;
Döyüşlərə getməyə
Şir ondan can istəyir.
Hanı onu yaradan?!
Əsrlər arxasında...
İndi başqa əl gəzir
O şirin yarasında.
Ona məlhəm qoyulur,
Ona yamaq vurulur;
Şirsə yenə acıqlı,
Yenə qəzəbli durur...
Elə bil nərə çəkib,
Şir bağırmaq istəyir,
Bütün bəşəri bura
Şir çağırmaq istəyir.
Şir danışmaq istəyir,
Şir soruşmaq istəyir;
“Hər küçəsi bir tarix,
Hər evi bir abidə --
Bir şəhəri dağıdan
Əllər sağmı yenə də?!
Verin didim onları
Pəncəmdə mən yun kimi.
Öz ovcumda əridib,
Tökün boğazlarına
Məni qurğuşan kimi...
Şir danışır... Danışan
Şir deyildi, mən idim.
Mən Lenin şəhərinin
Yaralı dünəniydim.
Gəzirdim o əlləri:
Qəmli, hirsli, əsəbi!
Gəzirdim, gözlərimdə
Yaralı şir qəzəbi...
Leninqrad, 1961.