Dedilər: -- “Dincəlmək vədəndir artıq,
Daha qocalmısan, təqaüdə çıx.
Qoca dənizçinin qaraldı qanı,
Fikrinə boranlar, yellər qarışdı.
Dəniz qasırğası, dəniz tufanı
Onu bu söz qədər sarsıtmamışdı.
Oturub gəminin göyərtəsində,
Əlini dizində daraqladı o.
Sanki göy dənizin göy sinəsində
Keçən qırx ilini varaqladı o.
Qəlbində gəncliyin ilk arzuları,
Min dəfə duruldu, bulandı bu dəm.
Qırx il dolandığı mavi suları
Onun xəyalları dolandı bu dəm.
Çırpındı ürəyi, titrədi əli,
Hanı fırtınalı su yaran çağı?
Sahildən-sahilə neçə gözəlin
Qəlbini özüylə aparan çağı?!
Axan su, ötən gün qayıtmaz geri,
Bu sirri babalar danışdı getdi.
Bəlkə də o coşğun gənclik illəri
Coşqun dalğalara qarışdı getdi.
Dalğalar qoynunu tərk etdi qoca
Əbədi əlvida demədi ancaq.
Dedi: -- Mən dünyadan ayrılmayınca,
Ürəyim dənizdən ayrılmayacaq.

Dayandı sahildə hər axşam-səhər,
Qoca eşqə gəldi, ilhama gəldi.
Elə bil dil açıb dilsiz ləpələr
Köhnə sirdaşını salama gəldi.
Onu uzaqları çəkdikcə xəyal,
Sevinc də duyurdu, qəm də yeyirdi.
Fəzalara uçan bir qoca qartal
İndi uçanları seyr eləyirdi.
Qopdu qasırğa da, pülədi qar da,
Səslədi qocanı hər səda, hər səs.
Yox, onu dənizdən ayırsalar da,
Sahildən ayıra bilmədi heç kəs.

1958.